Τα τελευταία τρία χρόνια που μπήκε το Skrow Theater στη ζωή μου αποτελεί μία όαση στην καθημερινότητά μου και μία διαφυγή από τα πολλά προβλήματα που όπως όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζω κι εγώ.
Δεν είμαι ειδική του θεάτρου, αλλά σας γράφω μέσα από τη ψυχή μου όσα εγώ εισπράττω σαν ένας απλός θεατής που το αγαπάει πολύ. Παρ' όλη την αγάπη μου, όμως την τελευταία δεκαπενταετία έχω πάει σε ελάχιστες παραστάσεις. Παλιά παρακολουθούσα τουλάχιστον 6-7 παραστάσεις τη κάθε σεζόν και κυρίως τις λεγόμενες εμπορικές, πολλές εκ των οποίων ήταν και ανώτερες των... ποιοτικών. Βέβαια, για μένα η τέχνη είναι πάντα τέχνη και η διαφορά έγκειται μόνο στην καλή και καλή τέχνη που έχει να κάνει με κάποια στάνταρ κριτήρια, αλλά και την αισθητική του καθενός από εμάς.
Κατ' αρχήν το skrow theater είναι ένα μικρό, σχεδόν οικογενειακό θεατράκι στο Παγκράτι που η ζεστασιά του και μόνο σε γαληνεύει. Αυτό, όμως είναι μόνο η αρχή γιατί η ουσία είναι στις παραστάσεις που ανεβαίνουν στη σκηνή του. Παραστάσεις που αποτελούν σπουδαία τροφή για τη ψυχή και το μυαλό μας. Πιστεύω ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο και μόνο γιατί φτιάχτηκε από νέους θεατράνθρωπους, πραγματικούς καλλιτέχνες που αφιερώνονται στη τέχνη τους, χωρίς να δίνουν βάση σε οικονομικές απολαβές.
Ας έρθω, όμως τώρα στο προκείμενο που είναι το έργο που παρακολούθησα χθες, το " Μπιλ και Λου". Επαναλαμβάνω, δε θα μιλήσω σαν ειδική γιατί δεν είμαι.
Προτείνω σε όλους τους ανθρώπους και κυρίως στους γονείς της γενιάς μου που έχουν παιδιά κοντά στην εφηβεία (λίγο πριν και λίγο μετά ) να παρακολουθήσουν μαζί με τα παιδιά τους αυτή τη παράσταση. Ωραίο θα ήταν και σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων ή καθηγητές να οργανωθούν και να την παρακολουθήσουν.
Δε μπορώ να πω πολλά για τις συγκλονιστικές ερμηνείες της Λυδίας Κοντογιώργη και του Στέλιου Ιακωβίδη γιατί δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψουν.
Μαζί τους ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ( που φέτος εντυπωσιάζει και με τη σκηνοθεσία του στα "Ψηλά Βουνά"στο Εθνικό Θέατρο ) δίνει τον καλύτερο εαυτό τους, ενσαρκώνοντας περίπου δέκα διαφορετικούς ρόλους στους οποίους δίνει το στίγμα του.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπογδάνου ( αδελφός του Κωνσταντίνου ) είναι μοναδική και πιστεύω ότι αυτός ο νεαρός θα έχει μέλλον στο Ελληνικό θέατρο.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην υπόθεση του έργου που είναι και η ουσία. Ένα καλογραμμένο σενάριο που αναφέρεται στο bullying, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία, την ειλικρίνεια, την εσωτερική μοναξιά κάποιων που ζουν ανάμεσά μας και που δεν επέλεξαν οι ίδιοι μία τέτοια ζωή. Αναφέρεται σε μια φιλία που ξεκινάει από τη βάση δύο ανθρώπων που στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν απίστευτο bullying και ψάχνουν να βρουν μία συντροφιά μέσω αλληλογραφίας. Δεν έχει σημασία καμία αν ζουν σε διαφορετικές Ηπείρους. Η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η τρυφερότητα, η ανάγκη για συντροφικότητα, αλλά και η διαφορετικότητά τους που τους φέρνει σε σύγκρουση κάποιες φορές, μας διδάσκουν τι σημαίνει πραγματική φιλία και πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν αντιμετωπίζαμε τους ανθρώπους δίπλα μας απλά, έντιμα και με αγάπη. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν αγαπούσαμε τον εαυτό μας και το ίδιο αγαπούσαμε και τους συνανθρώπους μας ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητά τους, τα λάθη τους, τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά τους.
Όλοι οι άνθρωποι αξίζουμε την αγάπη και τη συντροφικότητα και όλοι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι και να χρησιμοποιήσουμε τις καλές και άσχημες εμπειρίες μας για να προχωρήσουμε μπροστά, χωρίς παρωπίδες και χωρίς ρατσισμούς και αφορισμούς στη ζωή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου