Αυξάνονται τα κρούσματα εργασιακής βίας ( bullying) και οι υπάλληλοι ζούνε κάποιες φορές ακόμη και τραγικές καταστάσεις, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν. 'Οσο η κρίση βαθαίνει το φαινόμενο διαιωνίζεται και παίρνει ανεξέλεγκτες καταστάσεις, ακόμη και σε επιχειρήσεις όπου παλαιότερα υπήρχε μία καλή ισορροπία ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζόμενους. Βέβαια, το τελευταίο διάστημα έχει αυξηθεί στο εργασιακό bulling και ανάμεσα σε συναδέλφους, καθώς ο φόβος της ανεργίας ή της μετατόπισης θέσης " αναγκάζει" κάποιους να δημιουργούν άσχημες συνθήκες και να διαβάλουν τους συναδέλφους τους για να επιβιώσουν οι ίδιοι ( αυτό κι αν είναι απαράδεκτο και οφείλουν όσοι το ζουν στις εργασίες τους να βάλουν στο περιθώριο τέτοια άτομα) .
Σύμφωνα με διεθνή διεθνή έρευνα, που διεξήχθη παράλληλα σε 29 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, με πρωτοβουλία του εδρεύοντος στη Μαδρίτη Ιδρύματος «Lopez Ibor», οι αλλαγές στο εργασιακό status είναι αυτές που οδηγούν όλο και περισσότερο κόσμο στην αυτοκτονία.
Η επίσημη ανακοίνωση του συνόλου των αποτελεσμάτων της έρευνας αναμένεται να γίνει στις 30 Οκτωβρίου.
Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του αν. καθηγητή Ψυχιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Κωνσταντίνου Φουντουλάκη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Διεθνώς, στον δυτικό κόσμο, θα δούμε ότι οι αυτοκτονίες έχουν αρχίσει και αυξάνονται έναν χρόνο πριν από την εμφάνιση της ύφεσης, με βάση τους οικονομικούς δείκτες» λέει ο Κωνσταντίνος Φουντουλάκης, εκ των συντονιστών της ομάδας ερευνητών, διευκρινίζοντας ότι υπάρχει εξήγηση στην παρατήρηση αυτή και σχετίζεται με την ανασφάλεια που δημιουργεί στους ανθρώπους το τοπίο, που διαμορφώνεται πριν από την αποτύπωση της οικονομικής κρίσης σε «αριθμούς».
«Η απευθείας συσχέτιση αυτοκτονιών και ανεργίας και μαθηματικά δεν βγαίνει, προηγείται κατά έναν χρόνο η αύξηση της αυτοκτονικότητας από την αύξηση της ανεργίας» επισημαίνει ο καθηγητής, εξηγώντας ότι οι εργασιακές αλλαγές, που είθισται να υιοθετούν οι κυβερνήσεις στην προσπάθειά τους να αναχαιτίσουν την επερχόμενη κρίση, ασκούν μεγάλη πίεση, ειδικά στους ανθρώπους μέσης ηλικίας, οι οποίοι αισθάνονται ανασφάλεια για τις αλλαγές που το νέο εργασιακό καθεστώς επιφέρει στην καθημερινή τους ζωή και την κοινωνική τους ασφάλιση - υγειονομική περίθαλψη, στην οικονομική τους αυτάρκεια, αλλά και τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, την πιθανότητα να απολυθούν χωρίς προοπτική ανεύρεσης νέας εργασίας λόγω ηλικίας κ.λπ.
Στην Ελλάδα μέχρι και το 2010, σύμφωνα με τον κ. Φουντουλάκη, δεν υπήρξε κάποια αξιοσημείωτη αύξηση των αυτοκτονικών, αλλά υπήρξε μία απότομη αύξηση, της τάξης του 25%, το 2011 και το 2012, η οποία συνδυάστηκε με τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, την κοινωνική έκρηξη με τις διαδηλώσεις κ.λπ. αλλά και το περιστατικό της δημόσιας αυτοκτονίας του συνταξιούχου στο Σύνταγμα.
Στο διάστημα από το 2000 έως το 2012 αυτοκτόνησαν συνολικά 5.023 άνθρωποι (4.138 άντρες και 885 γυναίκες), ενώ η επεξεργασία στοιχείων για τη διετία 2013-2014 δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.
Σύμφωνα με άρθρο της γνωστής ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia ( εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείρηση), η έρευνα του Workplace Bullying Institute, αναφέρει λεπτομερώς τις 25 πιο συνηθισμένες τακτικές ( ανά ποσοστό) που χρησιμοποιούνται από τους θύτες ( bullies) του εργασιακού χώρου:
1) Άδικα κατηγορούν κάποιον για " λάθη" που στην πραγματικότητα δεν έχει κάνει ( 71%)
2) Κοιτάζουν επίμονα ή άγρια με σκοπό να εκφοβίσουν με μη λεκτικό τρόπο το στόχο τους ( 68%)
3) Υποτιμούν τις σκέψεις ή τα συναισθήματα του στόχου στα meetings ( 64%)
4)Χρησιμοποιούν την " σιωπηλή μεταχείριση" για να διαχωρίσουν το στόχο από τους άλλους ( 64%)
5) Δείχνουν " εκτός ελέγχου" αλλαγές στη διάθεσή τους μπροστά στην ομάδα ( 61%)
6)Εφευρίσκουν δικούς τους κανόνες που ούτε αυτοί δεν έχουν ακολουθήσει ( 61%)
7)Παραμελούν το να δείξουν ικανοποίηση σε υποδειγματική δουλειά παρά τις μαρτυρίες (58%)
8) Σκληρή και σταθερή κριτική έχοντας διαφορετικά κριτήρια για τον στόχο ( 57%)
9) Ξεκινούν και μετά " αποτυγχάνουν να σταματήσουν" δυσφημιστικές ιστορίες ή κουτσομπολιά σχετικά με τον στόχο ( 56%)
10) Ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να στρέφονται εναντίον του στόχου (56%)
11)Απομονώνουν στο στόχο από τους συναδέλφους είτε κοινωνικά είτε φυσικά ( 54%)
12) Δημόσια εκφράζουν υπερβολική, αναξιοπρεπή αλλά και παράνομη συμπεριφορά (53%)
13)Φωνάζουν μπροστά σε άλλους με σκοπό να ταπεινώσουν το στόχο ( 53%)
14)Κλέβουν επαίνους για δουλειά που έχουν κάνει άλλοι ( 47%)
15)Επηρεάζουν τη διαδικασία αξιολόγησης λέγοντας ψέμματα για τον στόχο (46%)
16)Χαρακτηρίζουν το στόχο " απείθαρχο" γιατί αποτυγχάνει να ακολουθήσει αυθαίρετες εντολές (46%)
17)Χρησιμοποιούν προσωπικές πληροφορίες σχετικές με το στόχο για να τον εξευτελίσουν ιδιωτικά ή δημόσια ( 45%)
18) " Εκδικούνται" το στόχο όταν αυτός ανακοινώνει στην επιχείρηση ένα παράπονο (45%)
19)Κατηγορούν το στόχο βασιζόμενοι στο φύλο, τη φυλή, την προφορά ή την γλώσσα, η κάποια σωματική δυσλειτουργία του (44%)
20)Αναθέτουν μη επιθυμητή εργασία στον στόχο σαν τιμωρία (44%)
21)Δημιουργούν μη ρεαλιστικές απαιτήσεις ( υπερβολικό φόρτο εργασίας, προθεσμίες, καθήκοντα) για να απομονωθεί ο στόχος (44%)
22)Δημιουργούν μία χωρίς βάση εκστρατεία για να διώξουν το στόχο-η προσπάθεια δεν σταματάει από τον εργοδότη (43%)
23)Ο στόχος αναγκάζεται να φύγει ή να μεταφερθεί σε άλλο χώρο για να μην αντιμετωπίσει περισσότερη δυσμενή μεταχείριση ( 43%)
24) Σαμποτάρουν τη συνεισφορά του στόχου σε μια ομαδική προσπάθεια (41%)
25) Επιβεβαιώνουν αποτυχία στις εργασίες του στόχου υποβιβάζοντας τη δουλειά του ( 40%)
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν λειτουργούν όλοι οι θύτες με τον ίδιο τρόπο, αλλά προσαρμόζουν τα παραπάνω στην ιδιοσυγκρασία τους και στο τι θέλουν να πετύχουν την δεδομένη στιγμή.
