ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ

                        

Πέρασαν 21 χρόνια από εκείνη την αποφράδα μέρα που ο Ντράζεν Πέτροβιτς έφησε τη τελευταία του πνοή σε έναν αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας και γέμισε με θλίψη πέρα από τους δικούς του ανθρώπους και όλους όσους αγαπούσαν το μπάσκετ. Ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ που είχα τη τιμή να νιώθω φίλη του, αλλά που έμαθα και αγάπησα και το μπάσκετ μέσα από αυτόν.
Η γνωριμία μου με τον Ντράζεν έγινε το 1985. Εγώ ήμουν μαθήτρια στη Γ' λυκείου και συγχρόνως έκανα τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία καθώς ένα χρόνο πριν είχα ξεκινήσει να αρθρογραφώ στο περιοδικό " ΚΕΡΚΙΔΑ ".  Ένα πρωί είχα ραντεβού με κάποιον ποδοσφαιριστή του Αιγάλεω για κάποια συνέντευξη σε ξενοδοχείο της Αθήνας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η σχέση μου με το μπάσκετ εξαντλούνταν στην ομάδα της  Άεκ του 1968, σε κάποιους παίκτες όπως ο Κόντος και ο Γκούμας και στους παίκτες του Παναθηναϊκού εκείνης της εποχής όπως Κορωναίος, Βίδας, Κάππος και Στεργάκος. Αφού έφτασα, λοιπόν στο ξενοδοχείο και μπήκα στο ασανσέρ, εκεί που έκλεινε η πόρτα του κάποιο χέρι την τράβηξε και την άνοιξε πάλι. Ξαφνικά είδα μπροστά μου 3 πανύψηλους τύπους να μπαίνουν μέσα και έμεινα... πάγος. Ο ένας από τους 3 βλέποντας ότι το ντοσιέ μου είναι γεμάτο από αθλητικές φωτογραφίες με ρώτησε στα Αγγλικά αν βρισκόμουν εκεί με αφορμή τον τελικό του μπάσκετ ανάμεσα σε Ρεάλ και Τσιμπόνα. Εγώ, με κάποια έπαρση το ομολογώ ( ίσως γιατί μέχρι εκείνη την ώρα δε γνώριζα τον συνομιλητή μου) απάντησα ότι δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ. Την ίδια στιγμή βγάζει από τη τσέπη του 2 προσκλήσεις και μου λέει : " Έλα το βράδυ και αν δεις εμένα να παίζω θα το αγαπήσεις ". Όλοι θυμούνται ότι η Τσιμπόνα κέρδισε σε εκείνο τον τελικό με 39 δικούς του πόντους

Αυτός ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Ήταν τόσο σίγουρος γι αυτό που πρόσφερε στους αγωνιστικούς χώρους, κάτι που πέτυχε με κόπο, πίστη και προσπάθεια. Πάντα έλεγε ότι το ταλέντο μόνο δε φτάνει. Ο Βλάντο Τζούροβιτς, ο πρώτος του προπονητής πάντα έλεγε ότι αποτελούσε παράδειγμα για παιδιά που πιστεύουν ότι δε θα τα καταφέρουν. Θυμάται τον Ντράζεν 13 ετών να ξεκινάει το μπάσκετ και να είναι κοντός και παχουλός. Άρχισε να προπονείται γιατί ήθελε να ακολουθήσει τον αδελφό του, αλλά ξημεροβραδυαζόταν στο γήπεδο. Είχε φτάσει να κάνει καθημερινά 1000 σουτ και δε σταμάταγε ακόμη και αν έκλειναν τα φώτα στο γήπεδο. Το μπάσκετ ήταν η ζωή του ολόκληρη. Στην Αμερικκή όταν πήγε, παρόλο που ήταν ήδη μεγάλο όνομα δούλευε περισσότερο από όλους. Έκανε προπόνηση σκληρή, απόκτησε μεγαλύτερη δύναμη και χρησιμοποίησε ακόμη περισσότερο τις γνώσεις του στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ ώστε να προσφέρει και αμυντικές υπηρεσίες που μέχρι τότε ήταν λέξη άγνωστη γι' αυτόν. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που είχε πάει η μάνα του με τη τότε αρραβωνιαστικιά του Ρενάτα να τον δουν τις γιορτές των Χριστουγέννων. Αυτές τον περίμεναν στο σπίτι για την αλλαγή του χρόνου και αυτός ήταν στο γήπεδο για προπόνηση. Γι΄αυτό και όταν απογοητεύτηκε με τη συμπεριφορά των Πόρτλαντ, πήγε στους Νετς και έκανε μεγάλη καριέρα μόνο και μόνο για να αποδείξει σε όλους τι αξίζει και να γυρίσει μετά στην αγαπημένη του Ευρώπη.
Έκτοτε, από εκείνη τη πρώτη γνωριμία είχαμε κάποια επικοινωνία σε τακτά διαστήματα, μέχρι το 1987 όπου αναπτύχθηκε μία στενή φιλία. Το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς είχα τη τύχη να είμαι ανάμεσα σε μια ωραία ομάδα που δημιουργήσαμε την εβδομαδιαία εφημερίδα το " ΜΠΑΣΚΕΤ" υπό την καθοδήγηση του Μάνου Μανουσέλη. Η ανάγκη για μπασκετική ενημέρωση,  που μέχρι τότε έπιανε ένα μονόστηλο στις αθλητικές εφημερίδες, ήταν επιβεβλημένη, αλλά ίσως ο Μάνος να διέβλεπε και αυτό που θα συνέβαινε 3 μήνες μετά. Στο ξεκίνημα του Ευρωμπάσκετ, λοιπόν ο Μανουσέλης είχε την ιδέα να βάλει στο ίδιο τραπέζι τους καλύτερους παίκτες όλων των ομάδων που συμμετείχαν για μία όμορφη συζήτηση σε συνάντηση κορυφής θα λέγαμε, αλλά σίγουρα ο απώτερος στόχος του ήταν να βρεθούν ενώπιος ενωπίω Ντράζεν και Γκάλης. Μου ανατέθηκε η δύσκολη ( κατά τη γνώμη των συναδέλφων) αποστολή να πείσω τον Πέτροβιτς, αφού τον γνώριζα από πριν.
Η αλήθεια είναι ότι όταν πήγα στο ξενοδοχείο που έμεναν οι αποστολές των ομάδων να του το πω ήμουν κι εγώ λίγο φοβισμένη. Τον βρήκα στο μπαρ παρέα με τον κολλητό του Στόγιαν Βράνκοβιτς να πίνουν χυμό. Μόλις του το είπα, χωρίς δεύτερη σκέψη μου απάντησε αφοπλιστικά: " Είμαι μέσα αρκεί να είναι και ο Γκάλης παρών". Αυτός ήταν ο Πέτροβιτς, ο " Μότσαρτ του μπάσκετ " όπως ονομάστηκε γιατί ήταν βιρτουόζος στο παρκέ. Ήταν, όμως και ακομπλεξάριστος και δεν είχε ίχνος βεντετισμού.
Τελικά, αυτό το meeting, δεν έγινε ποτέ, για λόγους που δε μας ανακοινώθηκαν ( αν και κυκλοφόρησαν πληροφορίες ότι δεν ήθελε η Ελληνική αποστολή) και τους οποίους τους γνωρίζει μόνο ο Μάνος Μανουσέλης.
Από τότε δημιουργήθηκε μία φιλία με τον Κροάτη παίκτη που πέρασε από διάφορες καταστάσεις, αλλά πάντα υπήρχε αγάπη μεταξύ μας, παρόλο που είχαμε πολλές προσωπικές καλές και κακές στιγμές. Η πιο δυνατή δημόσια στιγμή που δε θα ξεχάσω ήταν όταν μπήκαμε στο " Σαντιάγο Μπερναμπέου " μαζί με τον πρόεδρο της Ρεάλ, Μεντόζα που ήθελε να παρουσιάσει το νέο απόκτημα της ομάδας και ολόκληρο το γήπεδο σηκώθηκε και χειροκροτούσε τον μεγάλο Ντράζεν Πέτροβιτς που ένα 24ωρο πριν είχε νικήσει σχεδόν μόνος του τη μισητή αντίπαλο Μπαρτσελόνα.
Στη τελευταία μας επικοινωνία 2 μέρες πριν το θάνατό του, μου έλεγε για τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, ότι θα ερχόταν Ελλάδα και πραγματικά ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά τον άκουσα και τόσο ερωτευμένο. Η Κλάρα, η γυναίκα η οποία έμελλε λίγο αργότερα να του στερήσει τη ζωή σαν οδηγός του αυτοκινήτου που επέβαιναν, είχε καταφέρει να κάνει τον Πέτροβις να σκέφτεται και κάτι άλλο πέρα από το μπάσκετ και να νιώθει ότι έχει βρει σύντροφο ζωής.
Είναι η πρώτη φορά που μιλάω ανοιχτά για προσωπικές στιγμές με τον Ντράζεν Πέτροβιτς, αλλά ένιωθα την ανάγκη κάποια στιγμή να βγάλω από τη ψυχή μου πράγματα γι' αυτόν τον άνθρωπο που πολλοί μπορεί να μη γνώριζαν. Τι επιτυχίες του μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και τα όσα πρόσφερε στο άθλημα λίγο πολύ όλοι τα γνωρίζουν. Πιστεύω, όμως ότι έτσι, σαν φόρο τιμής έπρεπε να βγάλω πτυχές του χαρακτήρα του μέσα από προσωπικές στιγμές έτσι όπως τις βίωσα εγώ. Τώρα μέσα από κάτι δικό μου που είναι αυτό το blog νιώθω ότι ήταν η καταλληλότερη στιγμή. Κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι από τα παλιά σίγουρα θα τα θυμούνται.
Ο Ντράζεν ήταν πραγματικός " διάολος ¨στο γήπεδο ( γι' αυτό και τον ονόμασαν " γιο του διαβόλου "), αλλά άγιος στην προσωπική του ζωή. Φαινόταν εσωστρεφής, ίσως και σνομπ, αλλά όταν βρισκόταν ανάμεσα σε ανθρώπους που γνώριζε είχε φοβερή αίσθηση του χιούμορ και έκανε συνεχώς πλάκες.
Πρόλαβε και έζησε μια γεμάτη ζωή μέχρι τα 27 του χρόνια, αλλά έφυγε νωρίς όχι μόνο γιατί είχε πολλά ακόμη να δώσει μέσα στα γήπεδα. Το πάθος του για το άθλημα, ο τρόπος που δινόταν, η σκληρή δουλειά που κατέβαλε ακόμη και την ώρα που είχε φτάσει στην κορυφή, θα ήταν ένα τρανό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές που δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν. Για μένα ήταν ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Θα έπρεπε πάνω σε αυτόν το παίκτη, στο πως ξεκίνησε, πως δούλεψε και που έφτασε να γίνονται σεμινάρια από τους προπονητές προς τα νέα παιδιά που ξεκινάνε το μπάσκετ.