Δέσμια υποχρέωση της Διοίκησης και των οργάνων της αποτελεί η κατεδάφιση αυθαίρετων κτισμάτων μέσα σε δάση ή σε εκτάσεις, όπως έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) απορρίπτοντας έτσι αίτηση που είχε κατατεθεί ενώπιόν του για ανατροπή απόφασης του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Αττικής, με την οποία διατάχθηκε το 2007 η κατεδάφιση αυθαίρετων κατασκευών σε δημόσια δασική έκταση 350 τετραγωνικών μέτρων.
Ειδικότερα, η συγκεκριμένη έκταση είχε κηρυχθεί αναδασωτέα το 2005, ενώ από αεροφωτογραφίες προέκυπτε ότι το διάστημα 1937 έως 1962 ήταν δασική και αργότερα άρχισε να απομακρύνεται η βλάστηση με εμφάνιση και των κατασκευών στις αρχές του '90.
Ωστόσο, σε έκθεση αυτοψίας που περιλαμβάνεται στο φάκελο της υπόθεσης, αναφέρεται ότι οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες της εν λόγω έκτασης, προς τα τέλη της δεκαετίας του '80, προχώρησαν σε κατάληψή της και στη συνέχεια σε αλλαγή χρήσης της, κατασκευάζοντας οικία 116 τετραγωνικών μέτρων με περίφραξη και τσιμεντόστρωση πάρκιν.
Εξετάζοντας την αίτηση το ΣτΕ, επικύρωσε τη σχετική απόφαση του προέδρου του Διοικητικού Πρωτοδικείου για την κατεδάφιση και έκρινε ότι αποτελεί δέσμια υποχρέωση της Διοίκησης να προχωρήσει στην κατεδάφιση αυθαίρετων κτισμάτων σε τέτοιου είδους εκτάσεις, δάση και αναδασωτέες εκτάσεις, αφού προηγουμένως κληθεί σε ακρόαση ο ενδιαφερόμενος.
Ακόμη, το ΣτΕ δέχθηκε ότι η πράξη κατεδάφισης είναι πραγματοπαγής, αφορά δηλαδή τα κτίσματα και όχι τον ιδιοκτήτη και το κύρος των πράξεων αυτών δεν επηρεάζεται όταν μνημονεύεται ως ιδιοκτήτης κάποιος που δεν έχει το σχετικό νομικό δεσμό με τις κατασκευές (συγγενικό πρόσωπο του πραγματικού ιδιοκτήτη).
Επίσης, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έκρινε ότι δεν χρειάζεται να έχει προηγουμένως καταρτιστεί δασολόγιο ή δασικός χάρτης, προκειμένου να είναι νόμιμη η απομάκρυνση αυθαιρέτων κτισμάτων και απέκρουσε τον ισχυρισμό ότι η συγκεκριμένη έκταση είχε κριθεί ως αγροτική με απόφαση Ειρηνοδικείου.
Τέλος, σύμφωνα με το ΣτΕ οι αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων που επιλύουν αμφισβητήσεις σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν περιλαμβάνουν κρίσεις δεσμευτικές για τον χαρακτήρα της έκτασης ως δασικής, ο οποίος κρίθηκε με την πράξη αναδάσωσης του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Αττικής.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι από το 1978 μέχρι τώρα υπήρχε η δυνατότητα να ορίσει το δικαστήριο ιδιοκτήτες σε διάφορες εκτάσεις, ακόμη και δασικές με ένα κόλπο που είχαν εφεύρει οι " απατεώνες ". Σύμφωνα με αυτό μπορούσαν δύο άτομα ( τα οποία είχαν συνεννοηθεί μεταξύ τους ) να αλληλομηνυθούν για κάποια έκταση ότι ανήκει στον ένα ή στον άλλο. Όταν ερχόταν η ώρα του δικαστηρίου, ο ένας από τους δύο δεν εμφανιζόταν (με το αζημίωτο, βέβαια ) και το δικαστήριο όριζε ιδιοκτήτη τον άλλο.
ΠΗΓΗ:iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου