Από χθες έχω χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Η είδηση ήταν τόσο ξαφνική όσο και επίπονη. Ο Μάρκος Τσάκας, ένας άνθρωπος που είχα την τιμή να με αισθάνεται φίλη του, που πριν από 20 χρόνια γνωριστήκαμε στο ΟΑΚΑ, παρακολουθώντας τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό μαζί με το ακόμη πιο αγαπημένο του Μαρούσι και έκτοτε μοιραστήκαμε χαρές, λύπες και επαγγελματικές ανησυχίες δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Έφυγε αθόρυβα, έτσι όπως λειτουργούσε και στη ζωή του. Χαμηλών τόνων και με καλή καρδιά. Πάντα με το χαμόγελο.
Μου φαίνεται απίστευτο και δεν κατάφερα από την ώρα που το έμαθα να γράψω μία λέξη. Ίσως, γιατί αισθανόμουν ανάξια να μιλήσω εγώ για τον Μάρκο, μια και είχαμε χαθεί το τελευταίο διάστημα, αν και πάντα θα ξέρω ότι υπήρχε αληθινή αγάπη και φιλία μεταξύ μας. Και τι δε θα έδινα να τον έβλεπα για λίγο να θυμόμασταν τα παλιά, να χαριτολογούμε για το Τατόι, τον Ζαμπούνη, τον Σχινά και τον Ζέλικο Μπαλιδάκη ( ήταν οι δικοί μας τρόποι και κώδικες να κάνουμε την πλάκα μας ), να προσπαθούμε να ζήσουμε νέες ευχάριστες εμπειρίες και να ονειρευόμαστε μία άλλη πιο έντιμη, πιο ανθρώπινη, πιο αξιοπρεπή, πιο ανιδιοτελή και πιο δίκαιη δημοσιογραφία. Ίσως ακούγονται αδόκιμοι οι όροι αυτοί, αλλά και είναι και τόσο αληθινοί στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις μας.
Λυπάμαι πραγματικά φίλε που δεν πρόλαβα να σε δω πριν φύγεις.
Αντίο φίλε Μάρκο. Καλό ταξίδι εκεί που πας και ίσως βρεις αυτό για το οποίο πάλευες μέχρι τα 42 σου χρόνια να πετύχεις. Καλό κουράγιο στην οικογένειά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου