Μόλις διαβάσαμε την ευχάριστη είδηση, χθες για τον 20χρονο Ζυλιέν, τον πρόσφυγα από την Αφρική που αρίστευσε στις Πανελλήνιες εξετάσεις, νιώσαμε ανάμικτα συναισθήματα.
Συγκίνηση, χαρά, αλλά και περηφάνια για κάποιους συμπατριώτες μας που αγκάλιασαν αυτό το παιδί και το έκαναν να νιώσει σαν ένας από εμάς και τον βοήθησαν να κάνει πραγματικότητα ένα μέρος από τα όνειρά του.
Σήμερα η ιστοσελίδα huffingtonpost.gr και συγκεκριμένα σε ένα ολοκληρωμένο ρεπορτάζ της Κατερίνας Πρίφτη, ο Ζυλιέν μιλάει για τη μέχρι τώρα ζωή του, για το τι πέρασε για να φτάσει στην Ελλάδα και για το πως τον αγκάλιασαν στην Κόνιτσα που βρήκε τελικά έναν τόπο να μείνει.
Θα "κλέψω" κάποια αποσπάσματα από το ρεπορτάζ γιατί αξίζει να μάθουμε για τον Ζυλιέν και γιατί σε αυτό το blog τέτοια θέματα μας αρέσει να προβάλουμε.
Ο Ζυλιέν μιλάει για το πως βρέθηκε στην Ελλάδα μόνος, χωρίς τους δικούς του: «Δεν ήθελα να φύγω στην αρχή. Αλλά με έπεισαν. Η κατάσταση στην πατρίδα μου είναι πολύ άσχημη. Πολιτική αστάθεια, αναταραχές, εμφύλιοι, φόβος...Οι γονείς μου ήθελαν να με σώσουν. Ήταν επικίνδυνα εκεί...Ο πατέρας μου ασχολείτο με την πολιτική», λέει με σεμνότητα και μου εξηγεί πως γι αυτό το λόγο δεν θέλει να γίνει και γνωστό το επώνυμό του ούτε η χώρα στην οποία γεννήθηκε. «Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι», συμπληρώνει με νόημα.
Περιγράφει μια ζοφερή καθημερινότητα με κοφτές εκφράσεις: «Έχω άσχημες εικόνες. Δεν μου δίνει πλέον χαρά να θυμάμαι. Εκεί που ήμουν δε θα ήθελε να γυρίσει κανείς...». Τι έρχεται στο μυαλό του όμως όταν σκέφτεται την Ελλάδα. «Τα βουνά της Κόνιτσας. Όταν έφτασα εδώ και έκλαιγα, άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου και είδα το βουνό. Μου έδωσε δύναμη και χαρά. Και τώρα πια παίρνω χαρά και από τους ανθρώπους που γνώρισα εδώ. Την οικογένειά μου».
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ
Ο Ζυλιέν δίνει πολύ λίγες πληροφορίες όσο αφορά τον τρόπο που περνάνε οι πρόσφυγες στην πατρίδα μας από την Τουρκία. Περισσότερο θα εστιάσει στα όσα πέρασε τον πρώτο καιρό στη χώρα μας, φτάνοντας λίγο πριν... τον θάνατο
«Ταξίδεψα αεροπορικώς μέχρι την Τουρκία αλλά μετά δεν ήξερα ούτε τι να κάνω, ούτε που να πάω. Κάποιος μου είπε πως υπάρχει η δυνατότητα να πάω στην Ελλάδα. Μου είπαν πως είναι μια όμορφη χώρα, δίπλα στην Τουρκία» θυμάται. Αλλά μάλλον δεν του περιέγραψαν τι θα πρέπει να κάνει αλλά και να περάσει για να φτάσει μέχρι την άλλη πλευρά των συνόρων.
«Περπατούσα. Δεν ξέρω για πόσο. Θυμάμαι πως ήμουν μέσα στο δάσος. Ήταν όλα σκοτεινά. Χιόνιζε και είχε κρύο. Πολύ κρύο. Όλα γύρω μου ήταν τόσο άγνωστα...», αλλά οι δυσκολίες δεν τελείωσαν στον Έβρο. «Με συνέλαβαν γιατί δεν είχα “περάσει” στην Ελλάδα με τον σωστό τρόπο για κάποιους και με έβαλαν φυλακή στην Ορεστειάδα. Ήταν δύσκολα. Πολύ δύσκολα». Ακόμη και όταν αφέθηκε ελεύθερος και επιχείρησε να μείνει στην περιοχή ή και αργότερα στην Αλεξανδρούπολη κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να μείνει εκεί. «Δεν με ήθελαν. Το καταλάβαινα». Η κατάσταση όμως στην Αθήνα, που ήταν ο επόμενος σταθμός του αγοριού από την πατρίδα του στην Αφρική, δεν ήταν καλύτερη.
Ο Ζυλιέν δεν ήξερε τη γλώσσα, δεν ήξερε τίποτε για την πρωτεύουσα τη χώρας στην οποία μετανάστευσε και ήταν ακόμη ένας έφηβος, μόλις 16 ετών από μια μακρινή χώρα της Αφρικής. Χρήματα δεν είχε και σιγά- σιγά μάλιστα φαίνεται πως είχε αρχίσει να χάνει και τη θέληση να συνεχίζει να αγωνίζεται. «Δεν είχα φαγητό ή ακόμη και νερό. Νόμιζα πως φτάνουν οι μέρες που θα πεθάνω. Δεν θα κατάφερνα να ζήσω έτσι για πολύ ακόμα». Ήρθε όμως η απόφαση από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπως μου εξηγεί με μια αίσθηση ανακούφισης ακόμη και τώρα. Τέσσερα χρόνια μετά. Η φωνή του αλλάζει. Γίνεται πιο ζωηρή. «Με έστειλαν στην Κόνιτσα, στο Κέντρο Προστασίας Ανήλικων Προσφύγων. Και όλα άλλαξαν. Εδώ έκανα από την αρχή φίλους, πήγα σχολείο. Βρήκα..πως να το πω; Μια οικογένεια».
Από εκεί και πέρα όλα άλλαξαν για τον μικρό Ζυλιέν. Η καθηγήτριά του, η κ. Γιάννα Νίκου του έκανε μαθήματα Ελληνικών κάθε μέρα, παρόλο που ο ίδιος μιλούσε μόνο Γαλλικά. Έμαθε τη γλώσσα μας μέσα σε τρεις μήνες.
Μετά από όλα αυτά φτάνει στις επιδόσεις του στο ΕΠΑΛ, όπου οι βαθμοί του μας αφήνουν όλους ... άφωνους. Το απολυτήριο το πήρε με 19,8, ενώ πέρασε στο ΤΕΙ Πειραιά στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, με 18.500 μονάδες, βαθμολογία που θα μπορούσε να τον εισάγει στις μεγαλύτερες Πανεπιστημιακές σχολές.
Για το τέλος θα αφήσω αυτούσια τη συνέντευξη γιατί δεν θα ήθελα να χαθεί ούτε ένα σημείο από τα όσα σημαντικά λέει ο Ζυλιέν για τους πρόσφυγες που έρχονται την Ελλάδα και για το ρατσισμό.
Οι πρόσφυγες δεν έρχονται για βόλτα στην Ελλάδα
"Αναπόφευκτα η συζήτηση πάει και στα φαινόμενα ρατσισμού στην Ελλάδα αλλά και στις αυξανόμενες προσφυγικές ροές.
«Διαβάζω στις εφημερίδες και βλέπω στην τηλεόραση για τον ρατσισμό στην Ελλάδα. Αλλά αισθάνομαι πολύ τυχερός. Εδώ στην Κόνιτσα δεν τον ένοιωσα ποτέ. Είναι σαν να με ήξεραν. Να είμαι δικός τους άνθρωπος. Με δέχθηκαν στην Εκκλησία, στο σχολείο, στην κοινωνία τους. Στην Αθήνα, όταν ζούσα στο δρόμο, ήταν αλλιώς. Δεν με ήθελαν πουθενά. Το καταλάβαινα...Και στην Ορεστειάδα το ίδιο, ακόμη και όταν βρήκα κάποιους και με πήγαν για να μείνω για λίγο σε ένα κατεστραμμένο σπίτι...πάλι ένοιωθα πως δεν με ήθελαν».
Όταν τον ρωτάω για τους πρόσφυγες που έρχονται κατά χιλιάδες στην Ελλάδα φαίνεται να είναι έτοιμος να απαντήσει. Σαν να θέλει να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να περάσει ένα μήνυμα. Σε εμένα, στους Έλληνες, στην Ευρώπη. «Είμαι ένα άνθρωπος της ειρήνης. Όλοι στην ΕΕ, τις ΗΠΑ τους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς πρέπει να καταλάβουμε πως σε αυτό τον κόσμο ζούμε μαζί. Τον κατοικούμε όλοι. Πρέπει να υπάρχει ειρήνη στις πατρίδες όλων μας. Το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζεις στο ποτάμι αλλά στην πηγή. Πρέπει να δουλέψουμε γι' αυτό. Χρησιμοποιούμε τα όπλα για να κάνουμε αυτό που θέλουμε, από τα πρώτα χρόνια ζωής αυτού του κόσμου. Μέχρι σήμερα το κάνουμε και φτάσαμε στο σημείο οι άνθρωποι που τρέχουν να γλυτώσουν από τις βόμβες του πολέμου να πνίγονται στο νερό...».
Και μου ζητά να καταλάβω: «Όσοι έρχονται εδώ δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τη μητέρα και τον πατέρα τους και να μην ξέρουν εάν ζουν ή εάν πέθαναν, όπως εγώ. Δεν θέλουν να κάνουν βόλτα στην Ελλάδα. Είναι ανάγκη να αλλάξει η κατάσταση στις χώρες τους, για να μην χρειάζεται να φύγουν αλλά και για να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω».
Έχει όμως ένα μήνυμα και για τους πρόσφυγες που τώρα, όπως μας είπε βλέπει στην τηλεόραση «και κάθε φορά νομίζω πως είμαι εγώ στη θέση τους». Αυτό που τους ζητά είναι να δείξουν σεβασμό στη χώρα που τους υποδέχεται ακόμη και εάν δεν το θέλει. Σεβασμό στην κουλτούρα, στους ανθρώπους, στην κοινωνία. «Να προσαρμοστούν. Να προσέχουν τη συμπεριφορά τους...και έτσι ίσως να καταφέρουμε όλοι να έχουμε μια καλή ζωή. "
ΠΗΓΗ:huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου