Πολλά ειπώθηκαν και άλλα τόσα θα ειπωθούν όσο αφορά τις δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά για τον φράχτη στο Έβρο. Εγώ προσωπικά απαξιώ να σχολιάσω ρατσιστικές και απάνθρωπες δηλώσεις και μάλιστα ενός ανθρώπου που κάποτε με εντολή του άνοιξαν τα σύνορα και μετακόμισε όλη η Αλβανία στην Ελλάδα ( με πρωτοστατούντες δυστυχώς εγκληματίες από τις φυλακές. ). Σαφώς και κανείς δεν θέλει να γεμίζει η χώρα του με παράνομους μετανάστες και ειδικά τη στιγμή που ζούμε δύσκολα οικονομικά και υποφέρουμε κι εμείς σαν Έλληνες πολίτες κάτω από ένα κράτος χωρίς πρόνοια.
Τη στιγμή, όμως που συμβαίνει αυτό και όλοι αυτοί οι κατατρεγμένοι άνθρωποι ψάχνουν τη σωτηρία μακριά από την πατρίδα τους και έρχονται και εδώ πρέπει να αντιμετωπίζεται η κατάσταση με τη δέουσα σοβαρότητα και πρόνοια με οδηγό την ανθρωπιά πάνω απ' όλα.
Θα "κλέψω ", λοιπόν τη δημοσίευση της " Καθημερινής" και θα την αναδημοσιεύσω αυτούσια όπως την πήρα μέσα από την ιστοσελίδα kathimerini.gr, σχετικά με το τετράχρονο πλασματάκι που βρέθηκε στον Έβρο δίπλα στον πεθαμένο σύριο πατέρα της με τον οποίο είχαν ξεκινήσει από κάποια εμπόλεμη ζώνη να πάνε κάπου αλλού να ζήσουν καλύτερα. Αυτή είναι η καλύτερη απάντηση στον κ. Αντώνη Σαμαρά.
«...Καθώς διέσχιζα τον χωματόδρομο στον κάμπο, κοίταξα ενστικτωδώς στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και είδα πίσω μου, μέσα στην ομίχλη, να με ακολουθεί τρέχοντας μια μικρή «κουκίδα», που κουνούσε τα χέρια και φώναζε. Εκανα γρήγορα όπισθεν και όταν κατέβηκα είδα μπροστά μου ένα κοριτσάκι, σχεδόν μωρό, που τουρτούριζε από το κρύο. Με οδήγησε στη γεώτρηση που είναι άκρη του δρόμου, και εκεί…».
Μπαίνοντας στο προστατευτικό κτίσμα, ο πενηντάχρονος αγρότης Γιώργος Λυμπερακάκης αντίκρισε, όπως λέει στην «Κ», πεσμένο στο χώμα ένα νεκρό άντρα. Ηταν ο πατέρας της μικρής. Το ηλικίας μόλις τεσσάρων χρόνων κοριτσάκι θα πρέπει να ήταν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των γιατρών που εξέτασαν στη συνέχεια το πτώμα, τουλάχιστον δέκα με δώδεκα ώρες «παρέα» με τον νεκρό πατέρα του στη γεώτρηση.
Οι δυο (;) τους, παλαιστινιακής καταγωγής με συριακή υπηκοότητα, είχαν ξεκινήσει από κάποια εμπόλεμη περιοχή με άγνωστο προορισμό στην Ευρώπη, πλην όμως οι δρόμοι τους χώρισαν με τον πιο τραγικό τρόπο, με το που πέρασαν τον Εβρο, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό Θούριο κοντά στην Ορεστιάδα. Εκεί, ο πατέρας δεν άντεξε και άφησε την τελευταία του πνοή στο παράπηγμα, «εγκαταλείποντας» το παιδί του στο έλεος των ιδιαίτερα δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν τον χειμώνα στις όχθες του Εβρου.
«Ηθελε ο Θεός να ζήσει αυτό το παιδί. Εάν δεν το έβλεπα και είχα απομακρυνθεί, δεν θα άντεχε το τσουχτερό κρύο και τη φοβερή υγρασία το βράδυ. Ηταν μεσημέρι προς το απογευματάκι και με την ταλαιπωρία που είχε υποστεί, ο θάνατός της ήταν μάλλον σίγουρος».
«Φαντάζομαι ότι θα σοκαριστήκατε στη θέα ενός νεκρού ανθρώπου και από πάνω του το παιδάκι του να κλαίει», παρατηρούμε.
«Κοίτα, εγώ έχω ζώα και ζω στον κάμπο. Είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εικόνες. Εχω βρει πολλούς νεκρούς. Πέρυσι βρήκα πνιγμένα δυο παιδάκια. Νωρίτερα, έναν άλλον άντρα πεθαμένο στη σκοπιά ενός εγκαταλελειμμένου στρατιωτικού φυλακίου και μάλιστα το πτώμα του το είχαν φάει τα ποντίκια και οι αλεπούδες. Ζούμε πολλά τέτοια εμείς εδώ στον Εβρο, μη βλέπετε που δεν μαθαίνονται. Αυτό το ποτάμι είναι το ποτάμι της ντροπής για τον πολιτισμό μας...».
Η μοίρα σημάδεψε με τραγικό τρόπο τη ζωή της μικρής από τη Συρία, «αρπάζοντας» τον πατέρα της κάπου στη διαδρομή προς το «όνειρο».
Δεν είναι η μόνη. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά από τη Συρία και το Ιράκ έχουν καταδικαστεί έως τώρα να μεγαλώσουν στην ορφάνια, χάνοντας τους γονείς τους στα πεδία των μαχών ή σε κάποια περάσματα, όπως αυτά στον Εβρο και ο κατάλογος μακραίνει διαρκώς. Επί του παρόντος φιλοξενείται στο «Χαμόγελο του Παιδιού», οι υπεύθυνοι του οποίου αναζητούν συγγενείς της για την παραδώσουν. Αν, βεβαίως, της έχουν απομείνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου