Το δραματικό φινάλε που γράφτηκε στην ιστορία του αδικοχαμένου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη μου δίνει σήμερα την ευκαιρία με πραγματικό πόνο ψυχής να αναφερθώ στο θέμα.
Τόσο καιρό δεν έχω γράψει ούτε αράδα για το γεγονός της εξαφάνισής του, ούτε για όλα όσα βγαίνουν τώρα στο φως της δημοσιότητας σχετικά με την άθλια συμπεριφορά των υπολοίπων απέναντί του.
Η είδηση υφίσταντο και όλα τα Μέσα Ενημέρωσης αλλά και δικτύωσης αναφέρονταν καθημερινά σε οτιδήποτε αφορούσε την υπόθεση αυτή και από ανάγκη για ενημέρωση, καθώς και από ανάγκη να δώσει κάποιος ένα στοιχείο παραπάνω για την ανεύρεση του νεαρού φοιτητή.
Αυτή τη φορά, όμως τα γεγονότα με αναγκάζουν να γράψω μέσα από την καρδιά μου αυτά που νιώθω για ένα άγνωστο προς εμένα παιδί, που όμως θα μπορούσε να είναι το παιδί το δικό μου. Άλωστε άν όλοι σκεφτούμε ότι όλα τα παιδιά του κόσμου θα μπορούσαν να είναι δικά μας παιδιά, τότε θα φτιάχναμε και έναν ιδανικό κόσμο.
Καλώς ή κακώς έχω βιώσει το bullying μέσα στο σπίτι μου. Έχω διαθέσει αμέτρητες ώρες συζήτησης με τα παιδιά, έχω τρέξει σε σχολεία, γονείς, εισαγγελέα και αστυνομία. Δεν ενδιαφέρει κανέναν ακριβώς πως χειρίστηκα κάποιες καταστάσεις και τι ακριβώς έχει συμβεί σε δικούς μου ανθρώπους. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η θλίψη που φέρνει σε όλους αυτή η είδηση του αδικοχαμένου Βαγγέλη δεν ξέρω αν " τρυπήσει " συνειδήσεις και οδηγήσει κάποιους σε σκέψεις και ενέργειες που θα οδηγήσουν ώστε να μειωθούν και σε πάροδο του χρόνου να εξαφανιστούν περιπτώσεις bullying.
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη την διαπαιδαγώγηση από οικογένεια και σχολείο ώστε να καταλάβουν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι μεταξύ μας ανεξάρτήτου χρώματος, καταγωγής, εισοδήματος, οικογενειακής κατάστασης, μόρφωσης και οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει κάποιος διαφορετικό από εμάς. Από την ώρα που ένα παιδί καταλαβαίνει θα πρέπει όχι μόνο να του διδάσκουμε την ισότητα των ανθρώπων, αλλά και να το κάνουμε πράξη ώστε να έχει και τις ανάλογες εικόνες. Όταν εμείς οι μεγάλοι κοροϊδεύουμε, φερόμαστε άσχημα ή εκμεταλευόμαστε έναν άλλο συνάνθρωπό μας δε μπορούμε να έχουμε απαίτηση από το παιδί μας να φερθεί διαφορετικά ακόμη και αν του λέμε το αντίθετο. Η άσχημη συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, το λεγόμενο bullying μπορεί να ξεκινά από την παιδική ηλικία, αλλά το βιώνουμε σε όλες τις περιόδους της ζωής μας. Θα πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί ανάλογη έκταση και στη βία μέσα στην εργασία, όπως και στην οικογένεια και γενικότερα σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας.
Δεν είμαι εγώ αυτή που σαν ειδική θα δώσω λύσεις και συμβουλές. Από την εμπειρία μου , όμως τολμώ να πω ότι ένοχοι για όλα τα παιδιά σαν τον Βαγγέλη που είτε οδηγούνται στην αυτοχειρία είτε ζούνε μια ταλαιπωτημένη ζωή, είτε δολοφονούνται είμαστε όλοι μας. Πρέπει όλοι μαζί από αυτή στιγμή να αρχίσουμε νέα ρότα στη ζωή μας και να οδηγήσουμε τα παιδιά μας στο σωστό.
Να είμαστε δίπλα τους και να αφουγκραζόμαστε κάθε στιγμή τον προβληματισμό τους, την ανησυχία τους, το άγχος τους και ... την ανάσα τους ακόμη.
Να μάθουμε να τα ακούμε ουσιαστικά και να μιλάμε μαζί τους.
Να μην τα φήνουμε ούτε στιγμή να σχολιάσουν δυσμενώς ή να κοροϊδέψουν κάποιο άλλο παιδί.
Να είμαστε έτοιμοι οποιαδήποτε στιγμή μας χρειαστούν να βρεθούμε δίπλα τους.
Να τα διδάξουμε ότι αν δουν κάποιο ανάλογο φαινόμενο να συμβαίνει δίπλα τους να το πουν.
Να μη φοβούνται να μιλούν είτε στους γονείς είτε σε κάποιον αρμόδιο για ένα ανάλογο γεγονός ακόμη και όταν δεν συμβαίνει σε αυτούς.
Να αντιδρούν όταν βλέπουν να συμβαίνει αυτό δίπλα τους.
Να σέβονται όλους τους συνανθρώπους τους.
Η υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη ας μας αφυπνίσει.
Ένοχοι σε αυτή την τραγωδία υπήρξαν όλοι και όχι μόνο αυτοί που φαίνονται. Λένε ότι ο διευθυντής της σχολής γνώριζε, όπως βέβαια και άλλοι συμφοιτητές οι οποίο, όμως δεν συμμετείχαν, Αλλά ποιος τους είπε ότι είναι λιγότερο ένοχοι. Ποιος από αυτούς στάθηκε δίπλα στον άτυχο νέο, τον στήριξε, πήγε μαζί του να καταγγήλει τα γεγονότα ?
Η οικογένεια τώρα πενθεί και ξέρει περισσότερο από όλους αν στάθηκε δίπλα στο παιδί της και αν μπόρεσε να καταλάβει τι συμβαίνει και αν έκανε κάτι για να πάψει να συμβαίνει. Ας αναλογιστούμε, όμως όλοι τις ευθύνες μας και ας μην αφήσουμε να συμβούν άλλα τέτοι γεγονότα.
Πάνω από όλα αυτά, όμως ας μάθουμε τα παιδιά μας να σέβονται τους πάντες και να μη φοβούνται κανέναν. Πρέπει να ξέρουν ότι ακόμη και αν δεν βρουν κάποιον από την οικογένεια να τους στηρίξει σίγουρα θα υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος έστω και ξένος δίπλα τους να πουν το πρόβλημά τους.
Δεν πρέπει κανένα άλλο παιδί να χάσει ξανά έτσι άδικα τη ζωή του. Το μέλλον μας είναι στα χέρια τους και πρέπει να τους δώσουμε την ώθηση και τη δύναμη να το κάνουν καλύτερο και να φτιάξουν μία όμορφη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου