Οι ώρες είναι κρίσιμες για όλους και η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή.
Καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Αυτή την ώρα, λοιπόν προβληματίζομαι όπως όλοι. Αγωνιώ, αγχώνομαι αλλά δεν μπορώ να χάσω τον ένα και μοναδικό στόχο μου που δεν είναι άλλος παρά το μέλλον των παιδιών μου και των παιδιών όλου του κόσμου. Αυτό μου δίνει τη δύναμη να μην αμφιταλαντεύομαι.
Πέντε χρόνια ένας λαός ταλαιπωρείται και δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Θυσίες, ταλαιπωρίες και αποτέλεσμα ουδέν. Επιβιώνουμε με κόπο και αγώνα, αλλά δεν ζούμε, πλέον.
Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι δυσκολίες δεν με τρομάζουν και δεν θα έπρεπε να τρομάζουν κανέναν μας. Αυτός ο λαός έχει τη δύναμη και την επανάσταση στο DNA του. Τα τελευταία 25-30 χρόνια με οργανωμένο σχέδιο κατάφεραν να μας ευνουχίσουν, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα. Θα πρέπει να σταθούμε αντάξιοι των προγόνων μας. Όχι με επανάσταση για την επανάσταση, αλλά με επανάσταση για ένα δημοκρατικό και ελεύθερο μέλλον.
Ο φόβος είναι το μεγαλύτερο όργανο πίεσης των ισχυρών να επιβάλλονται στους αδύναμους. Αλήθεια, τι μπορεί να φοβηθούμε περισσότερο από όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω μας τα τελευταία πέντε χρόνια ? Μη πεινάσουμε παραπάνω, μη χάσουμε τις διακοπές μας ή κάποιες ανέσεις που μπορεί να έχουν ορισμένοι ? Το κακό είναι δίπλα μας και μας χτυπάει την πόρτα.
Δεν αφορίζω την άλλη άποψη. Σεβαστή. Δεν μπαίνω στη διαδικασία του διχασμού, Τον διχασμό δεν μας το επιβάλλει το δημοψήφισμα. Τον διχασμό τον δημιουργούμε μόνοι μας.
Τρέμω για το αύριο των παιδιών μου, όπως και όλοι μας. Με φοβίζει το άγνωστο όπως και όλους μας. Δεν είμαι εγώ περισσότερο Ελληνίδα, ούτε νοιάζομαι εγώ περισσότερο για το μέλλον των παιδιών μας από ότι οι άλλοι που έχουν αντίθετοι γνώμη από μένα.
Όταν, όμως τα κοιτώ στα μάτια και σκέφτομαι τι θα μπορούσε να τους συμβεί αν συνεχίσουμε αυτή την ίδια πολιτική κατάσταση των τελευταίων χρόνων που έχει καταστρέψει τις νέες γενιές και έχει ξεφτυλίσει τους μεγάλους ανθρώπους που ... έφαγαν τη ζωή τους στη βιοπάλη για ένα και μόνο είμαι σίγουρη:
ΤΡΕΜΩ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΕΔΩ, ΣΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΠΟΥ ΛΗΣΤΕΨΑΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ.
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΤΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΙΩΘΩ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΚΟΛΑ. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ, ΣΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΑΝ
Καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Αυτή την ώρα, λοιπόν προβληματίζομαι όπως όλοι. Αγωνιώ, αγχώνομαι αλλά δεν μπορώ να χάσω τον ένα και μοναδικό στόχο μου που δεν είναι άλλος παρά το μέλλον των παιδιών μου και των παιδιών όλου του κόσμου. Αυτό μου δίνει τη δύναμη να μην αμφιταλαντεύομαι.
Πέντε χρόνια ένας λαός ταλαιπωρείται και δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Θυσίες, ταλαιπωρίες και αποτέλεσμα ουδέν. Επιβιώνουμε με κόπο και αγώνα, αλλά δεν ζούμε, πλέον.
Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι δυσκολίες δεν με τρομάζουν και δεν θα έπρεπε να τρομάζουν κανέναν μας. Αυτός ο λαός έχει τη δύναμη και την επανάσταση στο DNA του. Τα τελευταία 25-30 χρόνια με οργανωμένο σχέδιο κατάφεραν να μας ευνουχίσουν, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα. Θα πρέπει να σταθούμε αντάξιοι των προγόνων μας. Όχι με επανάσταση για την επανάσταση, αλλά με επανάσταση για ένα δημοκρατικό και ελεύθερο μέλλον.
Ο φόβος είναι το μεγαλύτερο όργανο πίεσης των ισχυρών να επιβάλλονται στους αδύναμους. Αλήθεια, τι μπορεί να φοβηθούμε περισσότερο από όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω μας τα τελευταία πέντε χρόνια ? Μη πεινάσουμε παραπάνω, μη χάσουμε τις διακοπές μας ή κάποιες ανέσεις που μπορεί να έχουν ορισμένοι ? Το κακό είναι δίπλα μας και μας χτυπάει την πόρτα.
Δεν αφορίζω την άλλη άποψη. Σεβαστή. Δεν μπαίνω στη διαδικασία του διχασμού, Τον διχασμό δεν μας το επιβάλλει το δημοψήφισμα. Τον διχασμό τον δημιουργούμε μόνοι μας.
Τρέμω για το αύριο των παιδιών μου, όπως και όλοι μας. Με φοβίζει το άγνωστο όπως και όλους μας. Δεν είμαι εγώ περισσότερο Ελληνίδα, ούτε νοιάζομαι εγώ περισσότερο για το μέλλον των παιδιών μας από ότι οι άλλοι που έχουν αντίθετοι γνώμη από μένα.
Όταν, όμως τα κοιτώ στα μάτια και σκέφτομαι τι θα μπορούσε να τους συμβεί αν συνεχίσουμε αυτή την ίδια πολιτική κατάσταση των τελευταίων χρόνων που έχει καταστρέψει τις νέες γενιές και έχει ξεφτυλίσει τους μεγάλους ανθρώπους που ... έφαγαν τη ζωή τους στη βιοπάλη για ένα και μόνο είμαι σίγουρη:
ΤΡΕΜΩ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΕΔΩ, ΣΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΠΟΥ ΛΗΣΤΕΨΑΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ.
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΤΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΙΩΘΩ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΚΟΛΑ. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ, ΣΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΑΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου